Op 14 juni hebben we het Heilig Avondmaal met elkaar gevierd. Het was fijn om weer met een aantal gemeenteleden in de kerk te kunnen samenkomen. En het is bemoedigend om te weten en merken dat we tegelijkertijd ook verbonden zijn met zoveel gemeenteleden thuis die thuis de dienst meemaken.

We lazen Exodus 25: 10-22 en Hebreeën 9: 11-14. Over de ark en de plek van de ark in de tabernakel. De ark is het teken van Gods aanwezigheid. De ark straalt Gods heiligheid uit. En het is de plek van de verzoening. In Israël kwam verzoening tot stand tussen God en het volk doordat de hogepriester het Heilige der Heiligen in ging en bij het verzoendeksel op de ark het offer bracht en zo – door God – verzoening bewerkstelligde. Wij geloven dat wij verzoening krijgen voor onze zonden door Christus volbrachte werk voor ons.

Maar hoe werkt dat bij onszelf? En in de gemeente? En hoe komt dat ons leven binnen?

De Rooms Katholieke kerk kent het sacrament van Boete en Verzoening. Dit bereikt men via de Biecht. Wij geloven dat we door Christus zelf tot God mogen gaan – dat hoeft niet via een priester. We kunnen zelf door Christus tot God gaan, onze zonden kunnen belijden en vergeving ontvangen. Dat is ook zo. Maar waarom voelt het dan niet altijd zo? Waarom kunnen we zelf dan zo moeilijk geloven dat we werkelijk verder mogen? Kan ik werkelijk geloven dat dat wat scheef zat in mijn leven bedekt is voor God is en weg is? Dat is echt niet alleen een vraag van eeuwen geleden, of van mensen in ‘zware kerken’. Veel van de gesprekken die worden gevoerd met een psycholoog, psychiater of een coach gaan hierover. Het gaat dan misschien niet over God. Maar wel over de vraag of het wel goed is in mijn leven, hoe ik verder ga na wat ik heb meegemaakt of gedaan, of dat ik er vast aan blijf zitten tot mijn dood.

In de Reformatie is de biecht overboord gegooid. Toch was dat niet de bedoeling van Luther en Calvijn. Zij keerden zich tegen het verplichte biechten. Voor hen bleef de biecht een groot geschenk dat God gegeven heeft aan Zijn kerk. De biecht is een geschenk. Maar het is een geschenk dat we bijna nooit uitpakken.

Verzoening tussen God en ons, hoe wordt dat concreet? Door aan een ander te vertellen wat je meedraagt aan zorgen en zonden en geheimen. Die ander die namens Christus het hoort en vergeving aanzegt. Bij de Anonieme Alcoholisten is uitspraak: ‘Je bent (alleen maar) zo ziek als je geheimen’  Zolang je je zonden verbergt, krijgen ze meer macht over je. Wanneer je ze in het licht brengt, wordt de macht ervan gebroken en worden we door Christus geheeld.

Daar wil ik je toe uitnodigen. Als er iets is in je leven, houd het niet voor jezelf, kom er mee voor de dag. Bij mij, bij een andere ambtsdrager. Je bent niet teveel. Daar zijn we voor. Juist daar hebben we een belofte voor afgelegd.

Verzoening tussen God en ons, waar wordt dat concreet? Aan de tafel waar Christus Zichzelf uitdeelt aan ons. We geloven dat Hij op een bijzondere manier aanwezig is wanneer we dit Heilig Avondmaal vieren. In de kerk en zelfs ook aan de keukentafel of de woonkamer thuis. Kom naar Hem en wordt verzoend.