Het afgelopen weekend hebben we de oecumenische diensten met elkaar gehouden. Onze katholieke broeders en zusters gebruiken hiervoor het woord ‘vieren’. Een woord dat ik meer gewend ben in combinatie met de grote feesten: we vieren Kerst, we vieren Pasen, we vieren Pinksteren. En in combinatie met het Heilig Avondmaal dat we vieren. Het woord ‘vieren’ gebruiken voor alle diensten ben ik niet zo gewend, maar het bleef wel bij mij haken, juist ook afgelopen weekend. We hebben de diensten samen ‘gevierd’, met aangescherpte regels. Wat betekent dat we in de Woudtse Kerk tijdens de lockdown niet kunnen zingen. In lijn met het dringende advies vanuit de PKN. Het is vreemd om in een kerkdienst niet te zingen en stil te zijn als het orgel klinkt. Kun je dat wel ‘vieren’ noemen? En toch, en toch, en toch… We vieren dat Jezus is geboren, we vieren dat Hij is opgestaan en we vieren dat Hij leeft, en dat Hij bij ons is. En dat Zijn liefde blijft.

‘Blijf in Mijn liefde’ was het thema van de diensten. Woorden van Jezus uit Johannes 15. Blijf in Mijn liefde – dat is een opdracht die Jezus aan ons geeft. Om dicht bij Hem te blijven, en in Zijn liefde. Maar het is niet alleen een opdracht. Deze woorden zijn ook een belofte. Van Christus’ liefde die blijft. Zijn liefde blijft, ook al kunnen we nu tijdelijk niet zingen in de kerk. Zijn liefde blijft ook als wij ons afvragen hoelang we het nog volhouden. Zijn liefde blijft, ook als we ons alleen voelen, of bang. Zijn liefde blijft, zelfs door het ergste heen. Blijf in Zijn liefde.